Tworzenie maszyny wirtualnej w Hyper-V
Początki z Hyper-V
Hyper-V jest wbudowanym w system Windows oprogramowaniem stosowanym do wirtualizacji, czyi tworzenia wirtualnych maszyn,komputerów z różnymi systemami operacyjnymi, funkcjonalnościami itp. bez konieczności ingerencji w fizyczny komputer i zainstalowany na nim system operacyjny.
Do uruchomienia Hyper-V niezbędne jest:
- Windows 8 (preferowany raczej Windows 10) w wersji Pro, Enterprise lub Education
- Procesor wspierający wirtualizację
- Minimum 4GB RAM (preferowane min. 8 GB, szczeólnie jeżeli chcemy stawiać środowisko testowe wymagające działania kilku maszyn jednocześnie)
W przypadku spełnienia wspomnianych wymagań należy włączyć tą możliwość w Windows Features (Funkcje Systemu Windows):
Po ponownym uruchomieniu komputera można włączyć aplikację Hyper-V
Tworzenie maszyny wirtualnej
Pierwszym serverem w Hyper-V będzie nasz komputer. To właśnie na nim zostanie utworzona maszyna wirtualna (wirtualny komputer, “komputer w komputerze”, tworzony jako środowisko testowe (piaskownica) lub po prostu jako komputer z innym systemem operacyjnym niż zainstalowany, bez potrzeby instalacji go na fizycznym komputerze)
Gdy wejdziemy w aplikacje po prawej stronie możemy zaobserwować “Actions” menu:
W celu utworzenia maszyny wirtualnej należy klinkąć odpowiednio na New -> Virtual Machine
Na pierwszej stronie kreatora musimy określić nazwę oraz lokalizacje, w której chcemy, aby była zapisana nasza maszyna wirtualna (jeżeli nie mamy utworzonego wcześniej dysku w innej lokalizacji najlepiej wybrać dysk z ~20GB wolnej przestrzeni)
Następnie musimy wybrać generacje naszej maszyny. Jeżeli nie jest to specjalny przypadek, wymagający maszyny 1 generacji (ze względu na jej kompatybilność) zwykle lepiej jest wybrać generację 2, nowszą
Następnie musimy określić ilość RAM-u przydzielone do naszej maszyny. Ilość pamięci RAM można przydzielić statycznie, ale lepszą opcją jest pozostawienie dynamicznego przydzielania RAM-u. Pozwala to lepiej wykorzystać zasoby komputer/serwera dostosowująć ilość RAM-u do tego, ile w danym momencie potrzebuje go maszyna wirtualna.
Następnie określamy typ połączenia internetowego (typ switcha). W tym miejscu należałoby się na chwilę zatrzymać i omówić dostępne opcje
W Hyper-V mamy 3 rodzaje wirtualnych switch-y, od początku mamy skonfigurowane 2 z nich:
- Private, który pozwala maszyną na kontakt wyłącznie pomiędzy sobą (maszyna wirtualna z maszyną wirtualną). Nie ma możliwości połączenia się przez tego typu switch z internetem lub serwerem na którym stoi maszyna.
- External, domyślny switch, który pozwala na połączenie maszyny z internetem więc jednocześnie również z innymi maszynami wirtualnymi oraz serwerem, na którym stoi.
- Internal, który jest “pośredni” względem poprzednich, tzn. nie pozwala maszynie połączyć się z internetem ale pozwala na komunikację z innymi maszynami oraz serwerem, na którym stoi.
Dodatkowo można też nie podłączać żadnego switcha do maszyny, co nie pozwoli jej na żadną formę komunikacji.
Następnie trzeba określić rodzaj dysku, którego chcemy użyć.
Wyróżniamy 3 rodzaje dysków w Hyper-V:
- Fixed size (statyczny), który pozwala na utworzenie dysku jako pliku .vhdx o stałym rozmiarze. Moim zdaniem raczej niezalecany - niepotrzebnie blokuje określoną ilość miejsca mimo iż w większości przypadków nie wykorzystuje jej w pełni. Dobre rozwiązanie raczej w mniej typowych przypadkach, gdy dokładnie wiemy co i jakiej wielkości będzie przechowywane na tego typu dysku.
- Dynamically Expading (dynamiczny), który domyśnie waży tylko 4096 KB i rośnie wraz z przybywającymi danymi. Pozwala efektywnie wykorzystać przestrzeń dyskową, łatwo (automatycznie) się rozszerza, gdy miejsca na dysku nie jest wystarczająco jednocześnie nie zajmując więcej miejsca niż rzeczywiście potrzebuje.
- Differencing (dysk różnicowy), który pozwala na utworzenie dysku bazującego na innym. Chodzi o to, że np. jeżeli chcemy utworzyć maszynę wirtualną z Windowsem 10, to dysk takiej maszyny po względnie długim czasie instalacji zajmuje 15-20GB. Na podstawie tego dysku (maszyny z zainstalowanym systemem) możemy utworzyć dysk różnicowy dla kolejnej maszyny - zajmie on znacznie mniej miejsca i jednocześnie znacznie przyśpieszy to proces stawiania maszyny, ponieważ unikniemy konieczności instalacji systemu Windows od nowa. Podobnie w przypadku, gdy mamy do przygotowania kilka maszyn wirtualnych o konkretnej konfiguracji. Zamiast tracić czas na instalację Windowsa, wymaganych aplikacji i konfiguracji sysytemu na każdej z nich można zrobić to na jednej i utworzyć od niej dyski różnicowe dla pozostałych maszyn. Gdy zostaną utworzone będą pod względem posiadanych aplikacji i konfiguracji dokładną kopią pierwszej maszyny. Aby skorzystać z tego rodzaju dysku trzeba go wcześniej przygotować w menu “Actions” klikając New -> Hard Disk, a następnie utworzony już dysk dołączyć do tworzonej maszyny wirtualnej.
W ostatnim kroku musimy określić plik .iso zawierający system operacyjny, który chcemu zainstalować. Krok ten zostanie pominięty jeżeli używamy dysku różnicowego.
Po przejściu wszystkich kroków maszyna wirtualna jest utworzona i możemy ją zobaczyć na liście maszyn wirtualnych.
Ostatnim krokiem jest kliknięcie PPM na maszynę i uruchomienie jej. W zależności od użytego dysku trzeba będzie rozpocząć instalację systemu Windows lub w przypadku dysku różnicowego poczekać, aż maszyna przeniesie wymagane pliki z dysku bazowego na swój dysk (w zależności od szybkości komputera od kilku do kilkudziesięciu minut)